Błona nasiatkówkowa rozwija się na styku siatkówki z ciałem szklistym, szczególnie w centrum siatkówki w miejscu plamki. Komórki siatkówki napełzają na jej powierzchnię i łącząc się z włóknami ciała szklistego tworzą mniej lub bardziej przejrzyste błony (membrany). Te zaś mogą się obkurczać i ściągać siatkówkę w małe fałdki. Często w takim miejscu siatkówka ulega zgrubieniu i gromadzi płyn. Te zmiany w siatkówce występują zwykle bez współistnienia innych chorób oczu („idiopatycznie”). Obserwuje się je nierzadko w obu oczach, chociaż zwykle tylko ze strony jednego występują dolegliwości. Mogą również współistnieć z innym chorobami siatkówki, np. schorzeniami naczyniowymi, po zapaleniach, po operacjach siatkówki i urazach.
Wpływ na widzenie jest bardzo zmienny. Spektrum jest od przebiegu bezobjawowego do utraty wzroku. Optyczna tomografia koherencyjna (OCT) jest bardzo pomocna w szacowaniu stopnia uszkodzenia.
Gdy zmiany w obrębie plamki zostały zobrazowane (OCT), porównuje się je z subiektywnymi dolegliwościami pacjenta. Gdy objawy są niewielkie dalszy przebieg choroby jest obserwowany, gdy dolegliwości postępują, włączane jest leczenie. Przy silnych zaburzeniach wzroku wskazana jest operacja. Jest ona generalnie obarczona małym ryzykiem, niemniej wskazania do niej są zawsze indywidualnie i ostrożnie rozpatrywane. Zasadniczo zabieg jest wskazany w celu polepszenia wzroku oraz zapobieżeniu dalszemu postępowi choroby. Po zabiegu, zniekształcenia w polu widzenia prawie zawsze znikają, a ostrość wzroku ulega polepszeniu, chociaż nie w każdym przypadku. Znaczy to również, że gdy następuje progresja zaburzeń widzenia z operacją nie należy czekać, gdyż raz utracone widzenie nie zawsze da się przywrócić.